Zygmunt Łobaczewski-Wnuczek

---

Życiorys

Zygmunt Prot Wawrzyniec Łobaczewski-Wnuczek pochodził z rodziny Łobaczewskich, której herb nosił nazwę Jastrzębiec, a dodatkowo używano przydomku „Wnuczek”. Urodziny miały miejsce 10 września 1869 w Rymanowie, a jego rodzicami byli Erazm oraz Helena z rodziny Rittelschildów. Miał rodzeństwo, w tym Stanisława (ur. 1866, prawnik) oraz Wawrzyńca (1875–1940, pułkownik kawalerii Wojska Polskiego, który zginął w zbrodni katyńskiej), a także Marię Celestynę Helenę.

W 1888 Zygmunt przystąpił do egzaminu maturalnego w C. K. Gimnazjum Męskim w Sanoku, gdzie historycznie odnotowano pierwszych maturzystów; wśród nich znajdowali się także Włodzimierz Lewicki oraz Aleksander Stangenhaus. Po ukończeniu nauki przejął majątek po ojcu, stając się właścicielem ziemi w Zagórzu. Zaledwie w 1911 roku, jako właściciel tabularny, dysponował 525 hektarami z posiadłością, a wcześniej, w 1905 roku, jego brat Stanisław miał do dyspozycji obszar wynoszący 531,7 ha. W 1909 obaj bracia zyskali uprawnienia do wyboru posła na Sejm Krajowy Galicji.

Zygmunt otrzymał stopień podporucznika, który nadano mu z datą 1 stycznia 1892 roku w korpusie oficerów rezerwy piechoty. Przez pewien czas miał przypisany przydział do 45 pułku piechoty w Przemyślu, a w 1893 roku udało mu się awansować na oficera zawodowego w tym samym pułku. W 1894 roku przyznano mu starszeństwo w stopniu podporucznika. Kolejnym krokiem kariery było przeniesienie w 1895 roku do korpusu oficerów kawalerii, gdzie zyskał przydział do 5 pułku dragonów w Marburgu. Awans na porucznika nastąpił z dniem 1 maja 1898, a na majora z 1 lutego 1916.

Jego oddziałem macierzystym był 1 Galicyjski pułk ułanów. Z dniem 27 maja 1919 roku Zygmunt został przydzielony do komisji asenterunkowej koni w Sanoku. Dwa tygodnie później, 5 czerwca 1919 roku, formalnie wstąpił do Wojska Polskiego, zatwierdzając swoje dotychczasowe stopnie, w tym podpułkownika ze starożytnością od 1 maja 1918. 31 stycznia 1920 roku przeniesiono go do 8 pułku ułanów jako oficera nadetatowego, z jednoczesnym pozostawieniem na stanowisku inspekcyjnego oficera sztabowego kawalerii przy Dowództwie Okręgu Generalnego Grodno.

11 czerwca 1920 roku został zatwierdzony w stopniu podpułkownika, a prace pełnił w grupie oficerów z armii austriacko-węgierskiej. W latach 1920-1921 służył w Dowództwie Okręgu Generalnego „Kraków”. Z dniem 1 czerwca 1921 roku pozostawał w 8 pułku ułanów z siedzibą w Krakowie i 14 kwietnia 1921 roku zatwierdzono go na stopień pułkownika, w kawalerii, gdyż należał do grupy oficerów z byłej armii austriacko-węgierskiej. 1 listopada 1921 roku przeszedł na emeryturę.

26 października 1923 roku Republica Polska, na mocy decyzji Prezydenta Stanisława Wojciechowskiego, zatwierdziła jego stopień pułkownika jazdy (od 1924 roku kawalerii). Po przejściu w stan spoczynku, zamieszkał w Krakowie. W 1934 roku jako pułkownik stanu spoczynku kawalerii, był w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Nisko, pozostając w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X. Zmarł 28 lutego 1937 roku w Dolinie, miejscowości pomiędzy Sanokiem a Zagórzem.

Ordery i odznaczenia

Zygmunt Łobaczewski-Wnuczek był wielokrotnie odznaczany za swoją służbę wojskową, co świadczy o jego wyjątkowych osiągnięciach oraz oddaniu w służbie kraju.

• Krzyż Zasługi Wojskowej III klasy z dekoracją wojenną i mieczami,
• Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej,
• Krzyż za 25-letnią służbę wojskową dla oficerów,
• Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii,
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy,
• Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913.

---

Oceń: Zygmunt Łobaczewski-Wnuczek

---