Władysław Szepieniec

Wojsko i służby mundurowe

Władysław Szepieniec to postać, która na stałe wpisała się w karty historii Polski. Urodził się 27 czerwca 1898 roku w Rymanowie, małej miejscowości, która na pewno miała swoje znaczenie dla formowania jego młodzieńczych idei i wartości. Jako porucznik piechoty rezerwy Wojska Polskiego, w chwili zagrożenia ojczyzny był gotów poświęcić wszystko, by bronić ukochanej Polski.

Jego życie zakończyło się tragicznie wiosną 1940 roku w Charkowie, gdzie, jak wielu innych, stał się ofiarą zbrodni katyńskiej. Szepieniec był także kawalerem Orderu Virtuti Militari, co podkreśla jego odwagę oraz oddanie dla kraju w czasach szczególnej próby.

Życiorys

Władysław Szepieniec przyszedł na świat 27 czerwca 1898 roku w Rymanowie, w rodzinie Bartłomieja, który był garbarzem, oraz Teresy z domu Wołczańskiej. Miał pięcioro rodzeństwa: Andrzeja (ur. 1896), Mieczysława (ur. 1903), Bronisława (ur. 1906) i Bolesława (ur. 1911).

Swoje młodzieńcze lata spędził aktywnie, angażując się w działalność Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Rymanowie. W 1917 roku ukończył Państwowe Gimnazjum w Sanoku, zdając egzamin dojrzałości znany jako tzw. matura wojenna. W jego klasie byli takie osobistości jak Mieczysław Dukiet, Kazimierz Kwaśniewicz oraz Stanisław Ochęduszko.

Od 1918 roku, Władysław Szepieniec służył w Wojsku Polskim. W trakcie wojny polsko-ukraińskiej w 1919 roku brał udział w walkach w szeregach 3 batalionu strzelców sanockich. W czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 roku, był zaangażowany w działalność w Dowództwie 18 Dywizji Piechoty. 1 czerwca 1921 roku służył w Intendenturze tej samej dywizji, a jego oddziałem macierzystym był 72 Pułk Piechoty.

Po zakończeniu działań wojennych, Władysław został przeniesiony do rezerwy i przydzielony do 5 pułku strzelców podhalańskich w Przemyślu. 8 stycznia 1924 roku został zatwierdzony w stopniu podporucznika, ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i z 1534. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty. 29 stycznia 1932 roku awansował na porucznika, z 43. lokatą w korpusie oficerów rezerwowowych piechoty. W 1934 roku miał przydział w rezerwie do 1 pułku strzelców podhalańskich, będąc jednocześnie w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto.

Zawodowo, Władysław pełnił funkcję dyrektora technicznego w Polskich Zakładach Garbarskich w Krakowie.

Wobec rosnącego napięcia międzynarodowego, w 1939 roku został mobilizowany. Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej, a także w obronie Lwowa. Niestety, po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 roku i wkroczeniu do Lwowa, został aresztowany przez sowietów i osadzony w obozie w Starobielsku.

Wiosną 1940 roku, razem z innymi jeńcami z Starobielska, Władysław został przewieziony do Charkowa, gdzie tragicznie zakończył swoje życie, gdyż został rozstrzelany przez funkcjonariuszy NKWD. Jego śmierć miała miejsce na podstawie decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Jego ciało zostało potajemnie pochowane w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach, gdzie od 17 czerwca 2000 roku znajduje się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Władysław Szepieniec figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 3761.

Ordery i odznaczenia

Władysław Szepieniec był osobą, której osiągnięcia były docenione poprzez różnorodne odznaczenia i medale, co ukazuje jego znaczącą rolę w historii. Wśród jego wyróżnień można wymienić:

  • Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4537 – 1922,
  • Decyzja z 5 listopada 1935 roku, kiedy to Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o przyznanie tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”.

Upamiętnienie

W dniu 5 października 2007 roku minister obrony narodowej, Aleksander Szczygło, pośmiertnie nadał Władysławowi Szepieńcowi tytuł kapitana. Uroczystość ta miała miejsce 9 listopada 2007 w Warszawie, podczas wydarzenia zatytułowanego „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Natomiast 14 kwietnia 2012 zorganizowano akcję „Katyń… pamiętamy” oraz „Katyń… Ocalić od zapomnienia”, podczas której, przy cmentarzu rzymskokatolickimparafii św. Wawrzyńca w Rymanowie, zasadzono Dąb Pamięci. To symboliczne drzewo ma na celu uhonorowanie pamięci Władysława Szepieńca, przypominając o jego wkładzie i ofierze.

Przypisy

  1. Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 117 [dostęp 14.10.2024 r.]
  2. Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 17.09.2024 r.]
  3. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie.
  4. Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 26.08.2024 r.]
  5. Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 28.08.2024 r.]
  6. „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 15.09.2023 r.]
  7. Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 584.
  8. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
  9. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 535.
  10. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 501.
  11. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 335.
  12. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 563.
  13. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 390.
  14. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 lutego 1922, s. 104.
  15. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 1 lutego 1932 roku, s. 105.
  16. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 50, 572.
  17. CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok 1915/16 (zespół 7, sygn. 64). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 28.
  18. CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok 1913/14 (zespół 7, sygn. 61). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 490.
  19. CK Gimnazjum Państwowe Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok szkolny 1906/1907 (zespół 7, sygn. 42). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 41.
  20. Państwowe Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku. Katalog główny, rok 1921/22 (zespół 7, sygn. 82). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 33, 250.
  21. XXXV. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum w Sanoku za rok szkolny 1920/1921 wraz z dodatkiem za lata: 1917, 1918, 1919 i 1920. Sanok: Fundusz Naukowy, 1921, s. 10.
  22. Księga pamiątkowa (obchodów 100-lecia Gimnazjum oraz I Liceum Ogólnokształcącego w Sanoku). Sanok: 1980, s. 168.
  23. Uroczystości Katyńskie. rymanow.pl, 06.03.2014 r. [dostęp 19.04.2014 r.]
  24. Pamiętamy o ofiarach tragedii katyńskiej. lorymanow.pl, 29.04.2013 r. [dostęp 19.04.2014 r.]
  25. 72. rocznica Katynia. Uroczysta Msza święta oraz posadzenie dębów katyńskich i odsłonięcie pamiątkowej tablicy 14.04.2012 r. rymanow.przemyska.pl. [dostęp 19.04.2014 r.]

Oceń: Władysław Szepieniec

★★★★★
Średnia ocena:4.87 Liczba ocen:9